Woensdag 6 februari

Deze morgen strompelde ik zoals elke morgen naar de waskamer. Uit het geimproviseerd doucheslangetje kwam jammer genoeg geen water. Toch hoorde ik Majija doodleuk de wc doorspoelen. Vreemd hoe het water hier verdeeld wordt. Vandaag begin ik met het geven van vocational skills. Benieuwd wat de leerlingen alsook de leerlingen ervan zullen vinden. Het lesgeven in de school is soms niet zo eenvoudig. De leerlingen zijn vaak gewend aan hun eigen manier van werken en kijken soms wat raar als ik de zaken op mijn eigen manier uitleg. Maar na verloop van tijd beginnen ze toch aan de mzungu met zijn rare methodes. De kinderen zijn echter supervriendelijk en alle dagen hoor ik karibu sana, hetgeen ‘hartelijk welkom’ betekend. Indien er een prijs zo bestaan voor het meest vriendelijke volk zou bestaan komen de Tanzanianen zeker in aanmerking.

S’ avonds maakte Majija wel een zeer gelukkig man van me. Hij neemt me terug mee op een avondlijke wandeling. Het straatbeeld in deze contreien in Tanzania is echt imponerend. Overal langs de straat zijn kraampjes te vinden die allerhande producten aan de man willen brengen gaande van soda’s, belkaarten, nootjes,… maar toch het meest bevreemdend zijn de kraampjes met steenkool. Midden en Oost- Afrikanen zijn natuurlijk zeer donker maar de heren die steenkool aan de man brengen zijn waarlijk zwartgeblakerd van het roet en stof. Minder zijn natuurlijk de wegen die er waarlijk uitzien als een slagveld. Langs de wegen ligt vaak heel wat afval opgestapeld en dit wordt vaak doodleuk opgestookt wat vaak een sterke rookgeur verspreidt.
De auto’s hebben het vaak zeer moeilijk en sputteren en hobbelen over de wegen die wat weg hebben van onze Assebroekse Koeiendreef, maar dan wel nog wat gehavender. Mijn gids neemt me mee naar een airconditioning-gekoeld internet café. Daar probeer ik in een race tegen de klok mijn ouders te contacteren, mijn mails te controleren, mijn blog te controleren, mijn blog bij te werkenen niet te veel op de zenuwen van mijn mede internetgebruikers te werken met mijn West- Vlaams gebrabbel. Op de terugweg vertelt Majija me doodleuk dat we beter aan de overkant van de straat lopen omdat op dit uur chauffeurs al behoorlijk dronken zouden kunnen zijn.