Dinsdag 5 februari

Vandaag sta ik wederom om 6.30 u op. Ja, ik ben echt voorbeeldig aan het worden. Na mijn ontbijt met Kim (de broer van Mama Seni) en Majija bestaande uit diepvriesbrood met boter en een uit melkpoeder vervaardigd drankje, wil ik naar New Era vertrekken. Een tropische regenbui weerhoudt met hier echter van. De regen valt werkelijk met bakken uit de lucht. De grond raakt direct verzadigd en de wegen worden nog slechter dan dat ze reeds waren. Margret zegt me dat ik beter op de bus wacht. Dit lijkt me aanvankelijk vrij idioot omdat de school slechts op een kleine kilometer van het huis is maar wanneer ik buiten stap begrijp ik haar bezorgdheid. Even buiten en je kan je kleren uitwringen. Wijselijk wacht ik met drie leerlingen op het schoolbusje. De kinderen zijn het precies al gewend dat de regen hun educatieve plannen dwarboomt. Te zien aan hun eeuwige glimlach en spelletjes lijken ze er niet veel erg in te hebben.
De lesdag verloopt vrij vlot en tegen de middag stopt het zelf met regenen. Aanvankelijk ben ik natuurlijk blij maar wat later begint deze mzungu(witman) toch weer al een rund te zweten. Gelukkig zijn mijn collega’s Freddy, Dio, Susan, Amina en Fredrick vol begrip en wordt me er terug een fles water gebracht. De mensen hier zijn waarlijk onvoorstelbaar vriendelijk en behulpzaam. Daar kunnen sommige Belgen nog wat van leren. Ik moet echter nog wennen aan het feit dat ik echt als vakleerkracht les moet geven. Dit houdt in dat wanneer mijn mijn tijd volgens mijn timetable op is, ik gerust mag beschikken. Dit of er nu een leerkracht een volgend vak geeft of niet, de leerlingen zijn het gewend vaak alleen in de klas te zijn. Het moet ook want de school heeft in feite niet voldoende leerkrachten. Vijf leerkrachten en dan nog elk met hun vakken levert het probleem dat de leerlingen niet constant les krijgen. Dit blijkt hier geen probleem, enkel mijn idee vanuit het Vlaamse onderwijs speelt me parten. De tijd zal leren dat ik hier niet te zwaar aan moet tillen. ‘s Avonds typ ik mijn belevenissen op Majija’s laptop en speel ik wat gitaar als wederdienst voor de uitstekende zorgen van mijn gastgezin. Onder het gezang van de kinderen wacht ik op mama en papa Seni om een hapje te eten.
Wat een mooie dag alweer in dit groene Afrikaanse land.