Maandag 16 maart

Wat ik tot nu toe (misschien) geleerd heb…

Hetgeen ik uit mijn ervaringen hier als leerkracht en als gast bij de familie Seni heb geleerd is misschien wel relativeringsvermogen. De waarde van bepaalde zaken wordt zeer duidelijk als je nu eenmaal in een Afrikaans land vertoeft. De waarde van kwalitatief eten bijvoorbeeld. Hoe sommige Afrikanen soms een dag op ugali, een andere op makande kunnen overleven is me nog altijd niet duidelijk. Buiten deze gebreken leerde ik al behoorlijk veel over de Tanzaniaanse/ Oost-Afrikaanse cultuur en doe ik mijn best om elke dag mijn Kiswahili te verbeteren. Meermaals maakte ik mezelf de bemerking dat het aanpassen aan Vlaanderen terug heel wat tijd zal nemen. De tijd vliegt en langzaam begin ik het hier zeer gewoon te worden.

Om mijn onderwijsactiviteiten te beschrijven kan ik al op heel wat ervaringen teren. Heel wat impressies van het Tanzaniaanse onderwijs gebieden mij te zeggen dat het lagere onderwijs zowel in staat als in priveschool op een zeer laag pitje staat. De cijfers spreken voor zich als na het officieel zevende jaar lagere school slechts de helft van alle kinderen verder onderwijs geniet. Dit zorgt er misschien voor dat de materie voor de lagere school zeer uitgebreid is en zeer theoretisch gegeven wordt. Omdat het merendeel van de leerlingen enkel de lagere school als scholing heeft kan ik dus ergens begrijpen dat heel wat zaken worden behandeld. Vaak echter weten de leerkrachten zelf niet volledig hoe de vork aan de steel zit en dreunen ze dus de leerstof als een encyclopedie af. Voorbeelden hiervan zijn het complete cardiovasculaire stelsel (ja, zelf met Latijnse termen) die moet worden ingestudeerd. Door het reproductief aanleren van de kennis wordt dus zelden een niveau bereikt waarop de leerstof praktisch toepasbaar wordt. Dit kan ergens misschien de barslechte resultaten voor wiskunde verklaren omdat de leerlingen nu eenmaal niet gestimuleerd worden om na te denken. Het is echter niet allemaal kommer en kwel wat ik over het onderwijs hier te melden heb. De leerkrachten bereiden zich meer en meer voor en proberen mijn aangeboden methodieken uit. Ook wordt mijn meegebrachten materiaal met respect en orde gebruikt. Verder voel ik me volledig geaccepteerd en gewaardeerd in het team. Als laatste maar niet onbelangrijkste zijn de kinderen zeer lief en behulpzaam.

Maar andere zaken blijven me hard tegen de borst stoten waarbij de fysieke straffen me serieus dwars zitten. De houding die hier tegenover wordt aangenomen is tevens ook zeer dubbel.
Het excuus dat Afrikaanse kinderen anders zijn en die druk nodig hebben blijft me verbazen want wat voor voorbeeld zet je voor kinderen als je als voorbeeldfiguur geweld gebruikt om je doel te bereiken? Diplomatisch probeer ik met alle respect de leerkrachten van een andere visie op straffen te overtuigen.
De initiatieven tot plannen en het onderwijs in New Era te verbeteren zie ik dan weer zeer graag plaatsnemen. Uit deze bereidheid put ik dan de troost dat de wil toch aanwezig is. Zoals teacher Salehe zou zeggen; ‘Do we fail to plan or plan to fail?’ Welke optie hij verkiest is me wel niet altijd duidelijk…