Om vijf uur sta ik op om de bus naar Mwanza te nemen. Het busbedrijf die nu gebruik ken ik niet maar als het voor een lange afstand is kan het wel niet slecht zijn zeker? De bus is heel wat afrikaanser dan de vorige bussen die ik gebruikte maar het lijkt me wel betrouwbaar. De route die wordt gebruikt om naar Mwanza te rijden gaat buiten Ngorogoro en Serengeti NP, gelukkig voor de portomonnee (2 x ingang kost $100) minder leuk dat ik al dat moois niet te zien krijg maar het zal voor een andere keer zijn. De wegen liggen er slecht bij, dit met gevolg dat de passagiers voor een volle 12 uur serieus door elkaar geschud worden. Uiteindelijk bereik ik na een lange dag Mwanza en neem voor het veiligste een taxi naar het Lake Hotel. Het is een voor de prijs behoorlijk mottig hotel en het eten in het eten in het restaurant is ook weinig waard.De volgende dag verken ik Mwanza en en besef dat er weer eigenlijk bitter weinig te doen is. Ik ben dan ook blij als ik Jonathan kan ontmoeten. Deze kennis van Richard en Margret is ook Chagga en werkt voor een organisatie die zich ontfermt over de gehandicapte medemens in Tanzania. Veel van deze mensen (vooral doven en blinden) kregen hun handicap door de gevolgen van malaria, drugs of ongeval. Dankzij de organisatie van Jonathan kunnen deze mensen zich min of meer integreren in de maatschappij. Jonathan helpt me ook in het kopen van mijn fiets voor de rondreis langs lake Victoria. De fiets is van Chinese makelij en zal me hopelijk goede dienst bewijzen op de weg naar Nansio. Wat later kan ik het werkveld van Jonathan even zien. Vele jonge doven hebben echt veel aan de steun die ze van de organisatie krijgen. Die avond eet ik terug een mottig maal in het Lake Hotel in het gezelschap van de Amerikaan Wes, die na een maand werken als doktor in Shurboto een eind achter zijn verblijf zet. Na een Ndovu kruip ik onder de wol.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten